Περίπου 6 ώρες την εβδομάδα είναι ο μέσος χρόνος που περνούν οι γονείς οδηγώντας τα παιδιά τους από και προς αθλητικές δραστηριότητες (σε κανονικές συνθήκες).
Όταν είδα πρόσφατα αυτό το στατιστικό, δεν εξεπλάγην ιδιαίτερα, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτές 6 ώρες την εβδομάδα αφορούν μόνο τα αθλήματα, οπότε αν συνυπολογίσεις και όλες τις άλλες μεταφορές η εξίσωση θα βγάζει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: πάρα πολύς χρόνος στο αυτοκίνητο με τα παιδιά σου.
Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι γονείς, αυτή η κατάσταση πολλές φορές μπορεί να γίνει κουραστική – μπρος-πίσω, εδώ κι εκεί – αλλά όπως έχω διαπιστώσει αποδεικνύεται κι από τις καλύτερες στιγμές της γονεϊκότητας.
5 μυστικά των γονιών που μεγαλώνουν επιτυχημένα παιδιά – Τι έμαθα ως μαμά
Στη δική μου περίπτωση, αυτό έχει πολύ να κάνει με την απουσία συσκευών, οι οποίες, εκτός κι αν πρόκειται για μεγάλο ταξίδι, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται στο αυτοκίνητο. Όπερ σημαίνει ότι τα παιδιά είναι παρόντα (το οποίο, ας είμαστε ειλικρινείς, στις μέρες μας δεν είναι μικρό κατόρθωμα).
Και με παρόντα τα παιδιά και εσένα, αυτό συχνά σημαίνει πραγματικές, κανονικές συζητήσεις (γιορτάζω και τα μικρά πράγματα)!
Για κάποιο λόγο, ίσως επειδή καθόμαστε δίπλα-δίπλα ή μπροστά-πίσω και αποφεύγεται η βλεμματική επαφή (που μπορεί να αφαιρεί και την πίεση της πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλίας), οι κουβέντες στο αυτοκίνητο είναι συνήθως αυθόρμητες και ειλικρινείς, και συχνά αποκτούν και ουσία.
Με την πίεση να έχει χαλαρώσει, είναι συχνά η στιγμή που οι κόρες μου θα μοιραστούν μαζί μου τυχόν ανησυχίες που έχουν για το σχολείο, τις φιλίες ή οτιδήποτε τις προβληματίζει – ακόμα και τα “ενοχλητικά” θέματα που κανονικά αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι (ξέρεις, εφηβεία, έρωτες, τέτοια…).
Μιλάμε και για βαθύτερα ζητήματα της ζωής. Μπορεί να με ρωτήσουν οτιδήποτε από «Γιατί πεθαίνουμε;» μέχρι «Τι ήρθε πρώτο, η κότα ή το αυγό;» και μετά συζητάμε τις θεωρίες και προσθέτουμε τις δικές μας απόψεις.
Μαθαίνω περισσότερα για το τι τους ενδιαφέρει και τι είναι δημοφιλές (που αλλάζει με ταχύτητα φωτός), και είναι απλώς ένας χρόνος και χώρος που μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε και να ανοιχτούμε.
Και ύστερα, όταν φτάνουμε στον προορισμό μας, ο «κώνος σιωπής», δηλαδή το αυτοκίνητο, όπου μοιράζονται και φυλάσσονται μυστικά και γίνονται σημαντικές συζητήσεις, μπαίνει σε …παύση μέχρι την επόμενη φορά – και αυτό προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς.
Όμως, πέρα από τις σοβαρές συζητήσεις, υπάρχουν κι οι απλές, διασκεδαστικές, χαλαρές στιγμές με τα παιδιά στο αυτοκίνητο.
Είμαι μια καλή αλλά και κακή μαμά κι αυτό με κάνει μια φυσιολογική μητέρα
Είτε είναι τραγουδιστικές …συνεδρίες με όποιον είναι «της μόδας» εκείνη την εποχή (από το soundtrack του Frozen ή του Moana, έως την Olivia Rodrigo και την Taylor Swift), και καμιά φορά, αν είμαι τυχερή, και τη δική μου επιλογή.
Και υπάρχουν και τα παιχνίδια.
Ακούμε podcasts με οικογενειακά κουίζ και ανταγωνιζόμαστε για το ποιος θα δώσει τις περισσότερες σωστές απαντήσεις (αν και δεν λείπουν τα δάκρυα), και παίζουμε τα παλιά καλά παιχνίδια όπως το «Βλέπω – βλέπω», το παιχνίδι με τις πινακίδες και το «Spotto». Αν και κάποιοι υπερβολικά ανταγωνιστικοί παίκτες μπορεί να το παρακάνουν, τις περισσότερες φορές αυτά τα παιχνίδια είναι απλώς ξέγνοιαστη διασκέδαση, γεμάτη γέλια και γίνονται στιγμές δεσίματος.
Παρότι ακόμα ακούω πού και πού το γνωστό «φτάσαμε;», συνήθως οι διαδρομές με το αυτοκίνητο (όπως και τα ταξίδια) είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας, γιατί ξέρω ότι θα είμαι με τα παιδιά μου, δεν θα υπάρχουν περισπασμοί από iPad και ότι θα περάσουμε πραγματικό, ποιοτικό χρόνο μαζί – και τι καλύτερο από αυτό;